10.1.13

Jag vill 09/10

2009
Det är här och nu jag vill vara. Med dig.
Jag vill ha dig nära mig alltid, alltid.
Jag vill resa överallt med dig, inte bara till Paris utan hela världens hörn, äta hela världens mat med dig. Jag vill gå i regnskogar med dig och och jag vill frysa med dig i miljöer med bara snö och minusgrader.
Jag vill att du ska känna att jag är din kärlek. Jag vill att ditt hjärta ska dunka fortare när du ser mitt ansikte. Jag vill att dina kinder ska blossa upp när jag kysser din hals.
Jag vill att du ska se mig som en av dina bästa vänner. Jag vill att du ska lita på mig till 104%.
Jag vill att det är mig du ringer när du behöver prata av dig. Jag vill vara personen du lutar dig emot när du släpper en bit av din känslosamma betongvägg.
Jag vill vara personen du berättar allt för. Jag vill att du ska visa alla känslor mot mg. Skrik, gråt, viska, älska. Jag vill vara personen du håller om när du somnar varje kväll.
Jag vill vara personen du delar allt med. Jag vill att du ska släppa in mig, jag vill finnas där. Där ingen annan finns. Jag vill att  vi ska dela våra känslor med varandra. Älska varandra för alltid.

2010
Och jag gråter. Gråter som aldrig förr. Gråter för att det vi haft har försvunnit. Den där speciella känslan finns inte kvar. Du finns inte där. Du, min kärlek, finns inte kvar. Och jag sörjer. Gråter. Saknar.
Jag borde inte behöva längta efter något annat när jag är med dig. Jag borde vara uppfylld av tankar av dig. Hur lycklig du gör mig. Hur mycket din kärlek får mig att må bra. Hur du älskar mig.
Var försvann vi? Var tog den där känslan vägen? Har din kärlek blivit negativ?
What might have been lost?
What might have been lost?
What might have been lost?
Du slutade älska. Du slutade. Du förlorar mig från och med den här sekunden.